Een nieuw ontdekte inslagkrater in het zuiden van China daagt ons begrip uit van hoe vaak de aarde wordt getroffen door ruimtestenen. Deze opmerkelijk goed bewaard gebleven krater, genaamd Jinlin, ligt op een heuvel in de provincie Guangdong en heeft een indrukwekkende doorsnede van 900 meter. Daarmee is het de grootste bekende inslagstructuur uit het Holoceen, dat iets meer dan 11.700 jaar geleden begon.
Vóór deze vondst had de Macha-krater in Rusland de titel voor de grootste inslaglocatie in het Holoceen, met een breedte van slechts 300 meter. Jinlin doet zijn voorganger in de schaduw staan, wat aangeeft dat kleinere hemellichamen tijdens de recente geologische geschiedenis mogelijk vaker op de aarde zijn ingeslagen dan eerder werd gedacht.
“Deze ontdekking laat zien dat de omvang van de inslagen van kleine buitenaardse objecten op aarde in het Holoceen veel groter is dan eerder werd geregistreerd”, zegt Ming Chen, hoofdauteur van een studie gepubliceerd in Matter and Radiation at Extremes. De impactor zelf was geen enorme komeet – waarschijnlijk een meteoriet – maar had toch genoeg kracht om dit belangrijke teken achter te laten.
Het bestaan van de krater was zelfs nog verrassender gezien de locatie. De provincie Guangdong ervaart zware moessons, meedogenloze regenval en een hoge luchtvochtigheid – allemaal factoren die doorgaans de erosie versnellen en geologische kenmerken in de loop van de tijd uitwissen. Toch overleefde Jinlin dankzij een beschermende laag graniet die het tegen de elementen beschermde.
Ingebed in dit granieten schild ontdekten onderzoekers kwartsfragmenten met microscopisch kleine littekens die vlakke vervormingskenmerken worden genoemd. Deze onderscheidende kenmerken worden uitsluitend gecreëerd door de immense schokgolven die worden gegenereerd tijdens meteorietinslagen. De druk die nodig is om deze kenmerken te vormen – variërend van 10 tot 35 gigapascal – is onmogelijk te bereiken door middel van natuurlijke geologische processen op aarde.
De betekenis van deze ontdekking reikt verder dan alleen de omvang ervan. Hoewel wetenschappers er over het algemeen van uitgaan dat alle punten op aarde een gelijke kans hebben om in de loop van de tijd door ruimtegesteenten te worden geraakt, zorgt de ongelijkmatige slijtage van erosie ervoor dat deze inslagen niet gelijkmatig verdeeld zijn in ons geologisch archief. Sommige kraters verdwijnen eenvoudigweg volledig, waardoor we een gefragmenteerd beeld krijgen van inslagen uit het verleden.
“De inslagkrater is een waarheidsgetrouw verslag van de inslaggeschiedenis van de aarde”, legt Chen uit. “De ontdekking van de inslagkrater op aarde kan ons een objectievere basis bieden voor het begrijpen van de verspreiding, de geologische evolutie en de impactgeschiedenis en regulering van kleine buitenaardse lichamen.”
Jinlin geeft wetenschappers een duidelijker inzicht in deze botsingen uit het verleden en helpt ons begrip te verfijnen van hoe vaak – en hoe dramatisch – onze planeet is gevormd door bezoekers uit de ruimte.
