Studenten van de Universiteit van Leicester organiseerden onlangs een ‘Mock COP’-conferentie, waarin internationale klimaatonderhandelingen werden gesimuleerd terwijl de echte COP30-top in Brazilië eindigt. De oefening stelde de deelnemers in staat verschillende landen te belichamen en te worstelen met de complexiteit van het mondiale klimaatbeleid, waarbij zowel de angst als het voorzichtige optimisme onder jongeren over de toekomst werden benadrukt.
Generatieangst en terugtrekking
Het door studenten geleide evenement onderstreepte een groeiend gevoel van onbehagen onder jongeren over klimaatverandering, gekoppeld aan een zorgwekkende mate van terugtrekking. Andrew Alvedro, vertegenwoordiger van Spanje, merkte op dat veel collega’s zich niet bewust waren van het COP-proces zelf – “een beetje zorgwekkend,” zei hij. Deze apathie wordt gevoed door waargenomen passiviteit ondanks duidelijke wetenschappelijke consensus en beschikbare technologieën.
De kernfrustratie van de studenten concentreerde zich rond de kloof tussen bewustzijn en beleidsimplementatie. Ze erkennen de urgentie van de crisis, maar zien toch dat regeringen vastzitten in onproductieve cycli.
Tien jaar na Parijs: terrein verloren?
Dit jaar is het tien jaar geleden dat het historische Akkoord van Parijs werd ondertekend, dat tot doel had de opwarming van de aarde te beperken tot 1,5°C. VN-secretaris-generaal António Guterres heeft echter gewaarschuwd dat het nu onvermijdelijk is dat deze doelstelling wordt overschreden, aangezien 2024 het eerste jaar is dat de limiet van 1,5°C wordt overschreden.
Deze realiteit werpt een schaduw over de gesimuleerde onderhandelingen van de studenten. Nour El Imane Boubekeur, vertegenwoordiger van Frankrijk, uitte een mix van angst en hoop, herinnerde aan het succes van de overeenkomst uit 2015, maar erkende dat “we die veranderingen nu meteen moeten doorvoeren als we niet in een nachtmerrie willen leven.”*
Hoopvol pragmatisme
Ondanks wijdverbreide frustratie gaven veel studenten blijk van een vastberaden bereidheid om verandering door te voeren. James Charlton, die Australië simuleerde, benadrukte de persoonlijke inzet: “Dat is mijn leven, dat is de wereld waarin ik moet leven.” Hij en anderen spraken hun vertrouwen uit in de inzet van de jongere generatie voor actie.
Mohammed Siddiqui, voorzitter van de duurzaamheidsraad van de universiteit, onderstreepte het belang van dit engagement: “Nu onze generatie het volgende tijdperk van besluitvorming gaat erven… willen we ervoor zorgen dat we een planeet hebben die we kunnen onderhouden.”
De Mock COP-oefening diende als een duidelijke herinnering dat, hoewel de wetenschap van de klimaatverandering is opgelost, de echte hindernis in de politieke wil en mondiale samenwerking ligt.
De simulatie van de studenten weerspiegelde de spanningen tussen ambitie en inertie in de echte wereld, wat de dringende noodzaak van beslissende actie benadrukte voordat de crisis verder escaleerde.
