Niedawny zwrot Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom (CDC) w sprawie twierdzeń na temat szczepionek i autyzmu podkreśla rosnący wpływ sceptycyzmu Roberta F. Kennedy’ego Jr. w stosunku do szczepionek. Ta zmiana w polityce rodzi poważne pytania o to, czy zastosowano się do wcześniejszych zapewnień złożonych wahającym się senatorom, zwłaszcza senatorowi Billowi Cassidy’emu.
Umowa z Cassidym
Senator Cassidy, lekarz i przewodniczący Senackiej Komisji Zdrowia, początkowo wahał się przed głosowaniem za zatwierdzeniem Kennedy’ego Jr. Zażądał konkretnych zobowiązań, aby uniemożliwić agencji wdrażanie polityki antyszczepionkowej. W publicznym przemówieniu skierowanym do Senatu Cassidy szczegółowo opisał konkretne ustępstwa rzekomo uzyskane od Kennedy’ego Jr. mające na celu ograniczenie jego możliwości podważania inicjatyw w zakresie zdrowia publicznego.
Złamane obietnice
Dziewięć miesięcy później kilka kluczowych obietnic wydaje się niespełnionych. Bezpośrednim przykładem tego jest zmienione oświadczenie CDC w sprawie szczepionek i autyzmu. Choć agencja w dalszym ciągu utrzymuje, że szczepionki są bezpieczne i skuteczne, początkowe odrzucenie twierdzenia, że szczepionki nie powodują autyzmu, pokazuje chęć zajęcia się długo dyskredytowanymi twierdzeniami. Spotkało się to z krytyką ze strony ekspertów ds. zdrowia publicznego, którzy obawiają się, że osobiste poglądy Kennedy’ego Jr. dyktują obecnie raporty naukowe.
Dlaczego to jest ważne?
Sytuacja ta uwypukla potencjał, w jakim osobiste przekonania mogą zastąpić decyzje polityczne oparte na dowodach. Historia RFK Jr. w promowaniu teorii antyszczepionkowych jest dobrze udokumentowana, a jego nominacja wzbudziła już obawy wśród lekarzy i zwolenników zdrowia publicznego. Działania CDC, w połączeniu z wyraźnym zaniedbaniem obowiązków wobec prawodawców, rodzą szersze pytania dotyczące odpowiedzialności i tego, czy kompromisy polityczne zagrożą bezpieczeństwu publicznemu.
Obecna sytuacja pokazuje, że zapewnienia złożone podczas przesłuchań potwierdzających mogą nie przełożyć się na konkretne działania oraz że głęboko zakorzenione osobiste przekonania mogą mieć wpływ nawet na najbardziej krytyczne polityki w zakresie zdrowia publicznego.
