Studenci Uniwersytetu w Leicester zorganizowali niedawno konferencję „Mock COP”, symulującą międzynarodowe negocjacje klimatyczne po zakończeniu prawdziwego szczytu COP30 w Brazylii. Ćwiczenie pozwoliło uczestnikom doświadczyć roli różnych krajów i złożoności globalnej polityki klimatycznej, uwydatniając zarówno niepokój, jak i ostrożny optymizm wśród młodych ludzi co do przyszłości.
Pokoleniowy niepokój i alienacja
Wydarzenie prowadzone przez studentów uwypukliło rosnące poczucie niepokoju młodych ludzi w związku ze zmianami klimatycznymi, a także alarmujący poziom alienacji. Andrew Alvedro reprezentujący Hiszpanię zauważył, że wielu jego rówieśników nie było nawet świadomych samego procesu COP – „to trochę niepokojące”*, stwierdził. Ta apatia jest podsycana poczuciem bezczynności pomimo ustalonego konsensusu naukowego i dostępnej technologii.
Główne frustracje wyrażane przez studentów dotyczyły rozbieżności między świadomością a wdrażaniem polityki. Uznają pilność kryzysu, ale widzą, że rządy utknęły w bezproduktywnych cyklach.
Dziesięć lat po Paryżu: straciłeś grunt?
W tym roku mija dziesięć lat od Porozumienia paryskiego, które miało na celu ograniczenie globalnego ocieplenia do 1,5°C. Sekretarz generalny ONZ António Guterres ostrzegł jednak, że obecnie cel ten nieuchronnie zostanie przekroczony, a rok 2024 będzie pierwszym rokiem przekroczenia limitu 1,5°C.
Ta rzeczywistość rzuca cień na symulowane negocjacje uczniów. Nour El Iman Boubekourt, reprezentująca Francję, wyraziła mieszaninę niepokoju i nadziei, wspominając sukces porozumienia z 2015 r., ale przyznając, że „„musimy wprowadzić te zmiany teraz, jeśli nie chcemy żyć w koszmarze”.*
Optymistyczny pragmatyzm
Pomimo powszechnego rozczarowania wielu uczniów wyraziło determinację, aby nawoływać do zmian. James Charlton, który naśladował Australię, podkreślał interes własny: * „To jest moje życie, to jest świat, w którym muszę żyć”. * On i inni wyrazili pewność co do zaangażowania młodszego pokolenia w działanie.
Mohammed Siddiqui, przewodniczący Uniwersyteckiej Rady ds. Zrównoważonego Rozwoju, podkreślił znaczenie tego zaangażowania: „Kiedy nasze pokolenie stoi przed kolejną erą podejmowania decyzji… chcemy mieć pewność, że mamy planetę, którą możemy wspierać”.
Ćwiczenia COP stanowczo przypomniały, że choć nauka na temat zmian klimatycznych została już ustabilizowana, prawdziwą przeszkodą jest wola polityczna i globalna współpraca.
Symulacja uczniów odzwierciedlała rzeczywiste napięcie między ambicją a bezwładnością, podkreślając pilną potrzebę podjęcia zdecydowanych działań, zanim kryzys wymknie się spod kontroli.
